ความทรงจำที่หายไป
25.08.63 เมื่อวันเสาร์ผมไปซื้อกาต้มนำ้ร้อน แบบชนิดที่ต้มเดือดรวดเร็ว ถึงใจ และทันใจ รูปทรงสวยงาม ถูกใจมากๆ แล้วผม ก็เริ่มใช้ด้วยการต้มนำ้จนเดือด แล้วเทนำ้ทิ้งไป 3 กา เพื่อขจัดกลิ่น ซึ่งคล้ายกลิ่นโคลรีนในกา ออกไป 3วันหลังจากนั้น กลิ่นก็ยังคงคาอยู่ กาแฟที่ดื่มก็ไม่สามารถดับกลิ่นนี้ได้ ผลก็คือ…เททิ้งไปหลังจากฝืนดื่มได้ครึ่งแก้ว …ขี้เหนียวน่ะ !! เช้านี้ ตื่นขึ้นมาแจ่มใส และกำลังจะทำกาแฟดื่มตามนิสัยเดิมๆ ก็ฉุกคิดได้ว่า นำ้จากไอ้…เอ้ย…กาต้มนำ้น่ะ มันเหม็นนะ เอ๊ะแล้ว…เมื่อก่อนเราต้มนำ้อย่างไรหว่า ? อ๋อ…เราเคยใช้ไมโครเวฟมากว่า 30ปีแล้วนี่นา แล้วทำไมเราไปทนใช้นำ้”เหม็นใหม่”อยู่ได้ ? กดปุ่มไมโครเวฟ 1:30 นาที แล้วกาแฟโอชารส ก็สำเร็จเสร็จสิ้นได้ในชั่วพริบตา ผมมักจะคิดว่า… ฮะแอ้ม…ตัวผมนี้ช่างชาญฉลาดไปในแทบทุกเรื่อง แล้วถ้าผมจะชื่นชม แล้วตบหลังตนเองได้…ก็คงจะทำไปแล้ว แล้วทำไมเพียงเรื่องการต้มน้ำดื่มกาแฟให้อร่อยแค่นี้ก็ … จนปัญญาซะแล้ว ! ผมก็เหมือนกับคนอื่นอีกหลายๆคนครับ ที่มีความรู้เดิมสะสมมากมาย แต่ไม่ค่อยได้นำออกมาใช้ จึงค่อยๆเลือนหาย แล้วค่อยๆจางจากไป อ๋ออออ…อย่างนี้สินะที่โบราณท่านว่า “ค