ความทรงจำที่หายไป
25.08.63
เมื่อวันเสาร์ผมไปซื้อกาต้มนำ้ร้อน
แบบชนิดที่ต้มเดือดรวดเร็ว ถึงใจ และทันใจ
รูปทรงสวยงาม ถูกใจมากๆ
แล้วผม ก็เริ่มใช้ด้วยการต้มนำ้จนเดือด แล้วเทนำ้ทิ้งไป 3 กา
เพื่อขจัดกลิ่น ซึ่งคล้ายกลิ่นโคลรีนในกา ออกไป
3วันหลังจากนั้น กลิ่นก็ยังคงคาอยู่
กาแฟที่ดื่มก็ไม่สามารถดับกลิ่นนี้ได้
ผลก็คือ…เททิ้งไปหลังจากฝืนดื่มได้ครึ่งแก้ว
…ขี้เหนียวน่ะ !!
เช้านี้ ตื่นขึ้นมาแจ่มใส
และกำลังจะทำกาแฟดื่มตามนิสัยเดิมๆ
ก็ฉุกคิดได้ว่า นำ้จากไอ้…เอ้ย…กาต้มนำ้น่ะ มันเหม็นนะ
เอ๊ะแล้ว…เมื่อก่อนเราต้มนำ้อย่างไรหว่า ?
อ๋อ…เราเคยใช้ไมโครเวฟมากว่า 30ปีแล้วนี่นา
แล้วทำไมเราไปทนใช้นำ้”เหม็นใหม่”อยู่ได้ ?
กดปุ่มไมโครเวฟ 1:30 นาที
แล้วกาแฟโอชารส ก็สำเร็จเสร็จสิ้นได้ในชั่วพริบตา
ผมมักจะคิดว่า…
ฮะแอ้ม…ตัวผมนี้ช่างชาญฉลาดไปในแทบทุกเรื่อง
แล้วถ้าผมจะชื่นชม แล้วตบหลังตนเองได้…ก็คงจะทำไปแล้ว
แล้วทำไมเพียงเรื่องการต้มน้ำดื่มกาแฟให้อร่อยแค่นี้ก็
… จนปัญญาซะแล้ว !
ผมก็เหมือนกับคนอื่นอีกหลายๆคนครับ
ที่มีความรู้เดิมสะสมมากมาย
แต่ไม่ค่อยได้นำออกมาใช้ จึงค่อยๆเลือนหาย
แล้วค่อยๆจางจากไป
อ๋ออออ…อย่างนี้สินะที่โบราณท่านว่า
“ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด”
แต่…เฉพาะวันนี้ …ผมรอดแล้ว
ได้ดื่มกาแฟอร่อยๆ หอมกรุ่น อีกครั้ง
แล้ว…ขอบคุณไมโครเวฟ…อ้ายเพื่อนยาก !!
ความโง่รอเราอยู่เสมอ…อย่าเผลอ!
จากประสพการณ์…โง่จริง
ปิติ บุญสูง.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น